Sorry, not sorry

De afgelopen weken las ik een aantal interessante artikelen van mede-bloggers over het niet altijd groen, vega(n), duurzaam of bewust genoeg zijn. Een onderwerp dat ook al vaker op Naoki voorbij is gekomen. Dat “diervriendelijker en duurzamer leven” gaat immers met vallen en opstaan. Maar in plaats van me vandaag te verontschuldigen over de niet zulke bewuste keuzes die ik af en toe maak, probeer ik in dit artikel voor deze keuzes op te komen.

Mijn “groene” en “diervriendelijke” avontuur begon zo’n 7 jaar geleden, toen ik voornam wat vaker vegetarisch te eten en uit te zoeken welke make-up merken dierproefvrij waren. Een voornemen waar ik erg dankbaar voor ben, want uit het verlangen om wat bewuster te leven is mijn blog ontstaan. Ik heb door mijn blog (wat nu tevens mijn werk is) nieuwe vrienden gemaakt, ontzettend veel geleerd en ben trots op alle stappen die ik tot nu toe heb gezet. Het merendeel van de tijd dat ik met mijn blog en bewuste(re) leven bezig ben, ben ik tevreden. Ik haal veel voldoening uit mijn leven, zoals gezonder eten, bewuster omgaan met wat ik koop en het aspireren van een vegan en eerlijke levensstijl. Maar er zijn ook momenten waar ik even heel bewust onbewust wil leven, al is het maar voor 1 dag.

Een dag uit de schijnwerpers, anoniem, met een ‘fuck it’ mentaliteit doen en laten wat ik wil. Bijvoorbeeld een uitgebreide vliegvakantie boeken naar een all inclusive resort waar ik alles mag eten wat ik wil. Een keertje in vrijheid kunnen shoppen, zonder te moeten letten op de dierproefvrije, vegan, fairtrade en bio labels. Een dagje zonder kritiek, zowel online als offline, op alles dat zogenaamd niet in het beeld past wat anderen van mij hebben. Een dag in vrijheid leven dus, zoals ik dat vroeger deed.

Toen ik eerder dit jaar op vakantie was voelde ik heel even deze vrijheid. Ik besloot om (in mijn ogen) iets heel radicaals te doen: ik ging langs de beste Franse patisserie om verschillende heerlijke snacks (lees: niet vegan) te halen, die we daarna weg dronken onder het genot van dure cocktails (terwijl ik al jaren geen alcohol meer drink). Het voelde “stout”, het voelde vrij, het voelde geweldig om even aan niemand anders dan mijzelf te denken die op dat moment gewoon plezier wilde hebben. Ik stopte alle gedachten over hoe ongezond de alcohol en snacks waren weg, dacht even niet na over wat voor ingrediënten er in de heerlijke chocolade croissants zaten en besloot gewoon te genieten. En dat voelde heerlijk, ik heb me in jaren niet zo gelukkig gevoeld.

Ik heb vaak nagedacht over waarom ik me op dat moment zo gelukkig voelde, terwijl ik een aantal dingen deed die ik normaal niet zo snel zou doen. Was het het eten? Wil ik diep van binnen wellicht geen veganist zijn? Of was het de alcohol, gecombineerd met de ambiance van de luxe omgeving waarin ik me bevond? Ik denk dat het antwoord complex is, maar dat het grotendeels te maken heeft met het gevoel van rust dat ik daar vond. Ik voelde me in het buitenland anoniem en daardoor vrijer. Ik werd niet beoordeeld op mijn keuzes. Ik besloot daarom op dat moment ook mezelf niet te (ver)oordelen. Ik wilde even rust in mijn hoofd en gunde mezelf het gevoel van vrijheid dat daarbij kwam kijken. Iets veranderde in mij en sindsdien gun ik mezelf die rust wat vaker, ook tijdens het dagelijkse leven in Nederland.

Die rust houdt voor mij in dat ik af probeer te komen van alle labels en regels die ik op mezelf geplakt heb de afgelopen jaren. De labels van “bewust”, “vega(n)”, “groen”, “gezond”… Allemaal labels waarin ik me soms thuis voel, maar op andere dagen in verstik. Vrijheid is ontzettend belangrijk voor mij: vrijheid in de keuzes die ik maak, vrijheid om mijn leven zelf in te delen en ook de vrijheid om van mening te veranderen. Om de een of andere reden heb ik jarenlang gedacht dat ik een beter mens zou worden als ik die vrijheid wat zou beperken. Want volledige vrijheid en bewust leven gaan niet altijd samen, althans niet in de ogen van anderen.

Als ik de artikelen van andere bloggers lees, vaak ook vega(n), bewust en “groen”, dan kom ik tot de conclusie dat we ons stiekem toch best wel aantrekken wat anderen van ons vinden. We verontschuldigen ons voor alles wat niet “goed” is, bang om anders afgewezen te worden. Ik ook – ik heb al vaker artikelen geschreven over dat ik niet perfect ben en af en toe keuzes maak die wellicht niet helemaal bij het beeld passen wat anderen van mij hebben. Ik wil vooral niemand voor het hoofd stoten en het liefst door iedereen leuk gevonden worden.

Maar weet je, dat gaat nooit gebeuren. Er is een reden waarom ik me heel gelukkig kan voelen als ik de labels even loslaat en gewoon doe wat ik zelf wil doen. Op dat soort momenten accepteer ik mijzelf, inclusief de gedachte dat anderen mij hierdoor niet zullen accepteren. Op dat soort momenten zeg ik “fuck it” en gun ik mezelf de vrijheid om te doen en laten wat ik wil. Die vrijheid houdt natuurlijk ook in dat ik dan alsnog kan kiezen voor iets heel duurzaam, vegan of gezond, want ook dat is vrijheid. Maar mezelf nooit meer alcohol, een jurkje van een fast fashion keten of een chocolade croissantje gunnen, voelt niet als vrijheid.

De conclusie van dit verhaal? Ik ben een gelukkiger mens wanneer ik mezelf wat meer vrijheid gun. Met alle kennis en ervaring die ik in de afgelopen jaren heb opgedaan weet ik dat ik niet bang hoef te zijn om terug te vallen in oude patronen. De McDonald’s etende, shopverslaafde en onzekere Sophie ben ik niet meer. Wie ik wel precies ben weet nog niet helemaal, maar gelukkig heb ik hopelijk nog heel wat jaren om daar achter te komen. Ik hoop dat ik mezelf wat minder ga verontschuldigen tegenover anderen, want ik ben niemand een uitleg verontschuldigd over hoe ik leef.

Sorry, not sorry dus. Ik ben trots op wie ik aan het worden ben, ben blij met mijn leven en sta achter alle keuzes die ik maak. Ik hoop jij ook 🙂